44. Elə də bir şey deyil belə baxanda, amma adam yadırğanmamağa həqiqətən sevinir. Mən dünyadakı ən dəxlisiz adamlardanam, söhbətlərə qoşulanda mütləq nəyisə ya eşitmirəm ya anlamıram ya da söhbəti tutmuram. Olmur da, olmur, mütləq bir sual verməli oluram, çünki anlamıram. "Nəyi aparmaq?" , "Hansı qız?" , "Sıranı nə eləmək?" , "Hara qoyum dedin?". Konkret qulağı ağır eşidən ya da gec çatan adam tipləməsiyəm, boranını qoyub qabağınıza söhbət eləsəniz, daha çox zövq alarsınız. Ən böyük qorxum da ünsiyyətdə olduğum və ondan nəsə soruşmaq cəsarətini mənə verməyən adamla danışanda nəyisə anlamamaqdır. ipin ucunu itirdimsə, işlər ümumiyyətlə zibilə dönür. Amma bu gün çox sevimli bir şey oldu. Mən yenə nəyisə başa düşmədim. Yanımızdakı oğlan "Ala bu həmişə niyə belədir?" dedi. Qız da "Mən artıq öyrəşmişəm ona bir şeyləri izah eləməyə." kimi nəsə dedi. Amma əlbəttə təsadüfdən mən temanı yenə tutmadım və dedim ki, nəyi izah etməyə? Onda bir uğunuşma düşdü. "Sənə izah etməyə deyirəm, adam öyrəşir." cavabını allahdan "mənə nəyi izah etməyə?" deyə bir sual zad daha verib beyinini sikmədən anladım. Ancaq hədsiz utandım yenə fikrimin ayrı yerə gedib məni qanmaz vəziyyətinə salmağına. Dedi "Həqqi o niyə elə olur ki? Fikrin hardadır?". Dedim "Əslində hələ fikrimin tamamilə sizdə olduğu halı budur, deyəsən. Yəqin zəka geriliyim var.". Bilirəm, qız elə-beləsinə demişdi onu, ancaq həqiqətən, həmişə suallarımı cavablayır və sadəcə bir dəfə o ağlayanda vəziyyəti aydınlaşdırmaq üçün suallar verməyimə gic olub əliylə "sus." işarəsi eləmişdi. Buna fikir verəndə qəlbim əridi, çünki həqiqətən məni cavablamağa öyrəşib. Hədsiz şirindir bu, insanlardan hər gün bu qədər tolerantlıq görmək olmur, ona görə də o dialoq haqqında fikirləşmək məni sevindirir. Pis bir gündə yenə oxuyub azca sevinərəm deyə qeyd etməli olduğum dərəcədə sevimlidir.